Արևելահայ աշխարհաբար գրականության հիմնադիր, «Վերք Հայաստանի» հեղինակ Խաչատուր Աբովյանի թոռ Կոնստանդինի վերաբերյալ 1897 թ․ փետրվարին Թիֆլիսի «Արձագանք» թերթը այսպիսի լուր տպագրեց․ «Կրթական ասպարիզում իւր բարեգործութեամբ յայտնի մեծ․ պ․ Աղէքսանդր Մանթաշեանը որոշեց Խաչատուր Աբովեանի անդրանիկ թոռ Կոնստանդին Աբովեանին, որ մի 18 տարեկան երիտասարդ է և իւր միջնակարգ ուսման ընթացքը առաջիկա մայիսին աւարտում է Գէորգեան ճեմարանում, իւր թոշակաւոր ընդունելով, ուղարկել Գերմանիա, բարձրագոյն ուսում ստանալու համար»։
Հայաստանի խորհրդարանում այսօր խմբակային լյուստրացիա է։ ԵՄ-ին անդամակցելու անվան տակ հավաքվել են իրենց արևմտամետ հռչակածները, որոնք իրականում թուրքական 5-րդ շարասյան գործառույթ են իրականացնում՝ գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար...
Մի տարի, կարծեմ՝ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Այդ նույն ժամանակ Արզնիում էր նաև մեր վաստակավոր պատմաբան Լեոն: Նա ապրում էր կից սենյակում, օգտվում նույն պատշգամբից:
Արցախը չճանաչեցին, որը գոյություն ուներ ու մեր առաջնահերթ հիմնախնդիրն էր, բայց ճանաչում են մի բան, որը նախ գոյություն չունի որպես այդպիսին, բացի այդ էլ, Հայաստանի Հանրապետության առաջնահերթ հիմնախնդիր չի հանդիսանում...
Չգիտեմ՝ նո՞ր երևույթ է, թե՞ հին, բայց, ամեն դեպքում, սարսափելի է. տպավորություն է, որ շատերը, ցավոք, հասարակության ճնշող մեծամասնությունը ամեն օր սպասում է, թե ո՞վ է մի տեղ սայթաքելու, որպեսզի ոչնչացնեն, կոտրեն, փչացնեն մարդուն։
Նույնիսկ, եթե Բագրատ Սրբազանը միայնակ մնա իր պայքարում, ես նրա կողքը կանգնելու եմ։
Թեկուզ նրա համար, որ այս մի մեծ դիմակազերծումը արեց։ Կեղծ իրականից տարանջատեց, իմիտացիա անողին զատեց իրական պայքարողից...
«Միջազգային հարաբերություններում կա հստակ մոտեցում, որը տարբեր սահմանափակումներ է դնում այն պետությունների ռազմականացման և սպառազինությունների կուտակման ծրագրերի նկատմամբ, որոնք ներգրավված են եղել օկուպացիայի և ագրեսիայի մեջ: Հարկ է նշել, որ Հայաստանն այդպիսի պետություն է Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում»,-սա Ադրբեջանի նախագահի օգնական Հիքմեթ Հաջիևի՝ հայ-ֆրանսիական ռազմատեխնիկական համագործակցության վերաբերյալ հայտարարության ամենակարևոր հատվածն է։
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...